Kolejnego dnia rozdzielamy się na dobre, prawdopodobnie
zobaczymy się dopiero, za kilka dni przed granicą. My wybieramy trudniejszą, tak nam się przynajmniej wydaje, drogę.
Wiedząc jak wyglądają główne szlaki chcemy zobaczyć czy da się przejechać tymi,
które na mapie są najcieńsze.
Jak się później okazuje
wielkiej różnicy nie ma, zarówno główne drogi jak i te najmniej uczęszczane to rasowy offroad.
Lekko zmęczeni i ubrudzeni docieramy do niewielkiej wioski.
Zachwyca nas tam przejście dla pieszych, boisko do koszykówki i lokalna moda. W
jednym z licznych sklepików uzupełniamy zapasy wody, chleba, polskich
pasztetów i ruszamy dalej.
Jak zwykle każdy może wybrać sobie swoją własną drogę, każda najmniejsza ścieżka rozdziela się na kilka innych jednak prawie zawsze prowadzą one w to samo miejsce. Tym razem było inaczej, przegapiliśmy moment kiedy należało pojechać odrobinkę w bok. Mimo iż kierunek wydawał się dobry my wybraliśmy jednak tą jedną jedyną złą drogę.
Droga w końcu się skończyła a my staliśmy w przecudnej dolince pomiędzy górami…
jedyną opcją, dotarcia do jeziora była przeprawa w dół płynącej nieopodal rzeczki. Po półgodzinie dyskusji porzuciliśmy pomysł jazdy rzeką i uznaliśmy,
że tak urocze okoliczności należy wykorzystać i rozbić obóz.
Kolejnego dnia odnajdujemy pomyloną drogę i bezpiecznie
docieramy nad jezioro. Gdzieś tam mają być jurty gościnne, w których zaplanowaliśmy
1,5 dniowy odpoczynek.
Przejechaliśmy tego dnia niewiele kilometrów i bardzo cieszymy
się na dłuższy czas bez motocykla… przecież jurty nie mogą być daleko od głównej trasy...
Było inaczej - 40km w sypkim
piachu skutecznie wydłużyło nam czas spędzony tego dnia na motocyklu. Do jurt
dojechaliśmy spoceni, zmęczeni i bardzo głodni. Miejsce okazało się niewielką
zatoką otoczoną białymi skałami, drobne kamyczki i turkusowa woda przypominały raczej chorwackie plaże niż mongolskie wyżyny.
Zachęceni czystością wody kąpiemy się w jeziorze uparcie ignorując
przypisane do jurt prysznice, w nich i tak podobno nie ma wody. Kolację zjadamy podwójną i
wypijamy całe dostępne piwo. Obsługa dziwnie na nas patrzy a my dalej cieszymy
się tą odrobiną luksusu :)
Wieczór spędzamy na skałkach a poranek na łowieniu ryb. Chłopaki pożyczają
wędkę i dzięki temu mamy, co jeść przez kolejny dzień. Na obiad ryba gotowana a
na kolację w galarecie.
Opuszczamy to cudowne miejsce wypoczęci i odprężeni… po kilku kilometrach
przekonujemy się jednak, że po kopnym piachu jeździ się znacznie lepiej, kiedy
trzyma nas adrenalina.
Kolejne dni to powolna droga w stronę granicy. Po drodze
rozbijamy obóz nad niewielkim jeziorkiem a kolejnego dnia drogami tuż przy
granicy docieramy do największej na tym wyjeździe przeszkody – rwącej rzeki.
Pierwszą udaje nam się pokonać bez przeszkód, po prostu każdy motocykl
przepychamy przez rwący nurt. Kolejna, większa, głębsza i szersza rzeka jest
ponad nasze siły. Mając z tyłu głowy historie o utopionych motocyklach nie
próbujemy nawet przepychać ich samodzielnie. Na ratunek przychodzi nam traktor.
Widać, że kierowca nie pierwszy raz to robi. Balansuje traktorem tak by
najpierw jechać pod nurt a następnie spłynąć kawałek z nurtem i w ostatniej
chwili złapać przyczepność. Dla nas wygląda to tak jakby stracił kontrolę nad
swoim ledwo trzymającym się kupy pojazdem – on jednak doskonale wiedział, co
robi.
Wszyscy przeprawiamy się bezpiecznie na drugą stronę rzeki, towarzyszy temu
świetna zabawa a ktoś nawet wygrzebał kilka piw.
Jeszcze tego samego dnia docieramy do przygranicznego
miasteczka by na drugi dzień rano móc stawić się na granicy. Akurat uzupełniamy zapasy
w sklepie, gdy dopada nas młody chłopak proponując nocleg na kwaterach. Nie
trzeba było długo nas namawiać, jest chłodno a kilka osób jest też dość
konkretnie przemoczonych. Ciepły piec opalany kupą i dach nad głową brzmią
zachęcająco. Ruszamy cała kawalkadą by po kilometrze zatrzymać się pod małym
białym domkiem, który kompletnie nie przypomina niczego co nazwać by można kwaterą, ale posiada dach,
piec i zamykane na kłódkę podwórko gdzie można upchnąć motocykle, jednym słowem spełnia wszystkie nasze wymagania. W
bonusie dostajemy ciepłą kolację i mini koncert - rodzina przyjmuje nas jak
swoich.
Rano spotykamy się przed granicą i wspólnie ruszamy w jej
kierunku. Pogoda zatoczyła koło i Mongolia żegna nas deszczem. Po chwili
zaczyna się ulewa i zaczynają się też problemy.
Dwie osoby z naszej grupy mają
rosyjskie wizy tylko w jedną stronę. Jak to się stało nikt nie wie, teraz to i
tak bez znaczenia. Stoimy na środku pasa ziemi niczyjej i przez moment nie wiemy co robić.
Telefon do konsulatu nie rozwiązuje problemu, nie można wjechać i tyle.
Cała
scena w strugach deszczu jawi się tragicznie jednak nie czas na załamywanie rąk
– należało działać. Ruszyliśmy na granicę by poinformować urzędników o sytuacji, po
chwili mamy już samochód, który zawiezie mnie i Kowala po dwa motocykle a pechową
dwójkę podrzuci do najbliższej cywilizacji skąd będą mogli udać się do Ułan
Bator i tam wykupić lot powrotny. Cała akcja skończyła się powodzeniem a dzięki
wizycie Martyny i Mariusza w Ułan Bator my mamy dziś piękny mongolski magnes na
lodówce a oni są bogatsi o zwiedzanie stolicy…
Ostatnie dwa dni to znów piękne góry Ałtaju, gościnność księdza Andrzeja i
ruchliwe drogi tuż przed Nowosybirskiem. Bezpiecznie docieramy do celu.
Skończyło się nasze pierwsze spotkanie z Mongolią, które mimo wielu przygotowań
codziennie przynosiło coś zaskakującego, nowego. Mongolia jest dla mnie krajem, który
uspokaja, relaksuje, chciałoby się go chłonąć więcej i więcej, dlatego też… wracamy
tam już za pół roku…
The End
